Hüzünbağı

Sabahın kovduğu kuytulardan çabucak dönen akşam karanlığı, şehrin dumanlı havasını yine karartmıştı. Şehrin üzerine çökmüş duman, kış akşamının erken karanlığı altında görünmez olsa da her solukta ince bir ciğer sızısı olarak varlığını hissettiriyordu. Şehir yine uzun, yine karanlık ve yine yalnız bir geceye hazırlanmaktaydı. Gece ki, kulaklarına yalnızlıklarını fısıldayacağı insanların, bundan kaçışlarının kör çıkmazlarda son bulmasını, sarıp sarmalandıkları kalabalıkların tel tel çözülerek ruhlarını çırılçıplak bir başlarına bırakmasını, sonsuza kadar sürecekmiş sanılan şehvetin diri meydan okuyuşunun takatsiz kalan bedenlerde sönüp gitmesini, tüm kaçışlarını tüketenlerin çaresiz bir kabullenişle ve tek başlarına kendisine dönüp gelmesini sabırla bekler. Gece ki, ışıyan sabah güneşini görmeyi umarak akşamdan sızanları bile karanlığın bir anında sessizliğinin dokunuşlarıyla uyandırır, kim ve ne olduğunu hatırlatır; sonra iflah olmaz yalnızlıklarını arsız yabani ot tohumları gibi...

Alçalan güneş, ağaçların gölgesini uzatarak odanın penceresine ulaştırmıştı. Adam, masasından kalktı pencereye yöneldi, üst üste yığılmış kitap yığını onu durdurdu. Kitapları sabırla kaldırdı, etrafına bakındı, nereye bırakabileceğini düşündü ve başka bir kitap tepesinin üzerine bırakarak pencereye ulaştı. Perdesini açtığı pencereden odaya hafif bir ışık süzüldü. Gölgesi penceresine vuran ağaçlara baktı. Belli belirsiz bir tıklama duyuldu. Adam kapıya bakarak "Buyrun" dedi.  Açılan kapının arkasından genç bir kadın göründü. -Erken mi geldim? Adam kadına doğru giderken, -Hayır, tam zamanında geldin.  Eliyle masanın üzerine özenle yerleştirilmiş kâğıt destesini gösterdi. -Nihayet bitti. Lütfen otur. Henüz fakslamadım. Birazdan çıkabiliriz. Kadın başıyla onayladı ve kendisine gösterilen koltuğa oturdu. -Bilim dünyasında ses getirecek bir çalışma... Kadın devam etmedi sözü adama bırakmış gibiydi. -Evet, ses getireceğini tahmin ediyorum. Ancak bilim dışı çevrelerden de yoğ...

Bir devlet ideolojisi olarak doğan faşizm, toplumun kayrılarak gelişim ve refahının artırılması olarak tanımlanır.   Bir araya getirilen, demet, bohça anlamlarına gelen fasces kelimesinden türetilen faşizm, bir grubun menfaatlerinin her ne pahasına olursa olsun öncelenmesidir. Tanımda kullanılan “Her ne pahasına olursa olsun” nitelemesi onun gerçek doğasını dışa vurmaktadır. Aynı zamanda faşizmin zulüm ve işkenceyle, kan ve göz yaşıyla yoğrulan tarihinin "nedenlerini" de anlaşılır kılmaktadır. Bir devlet ideolojisi olarak, insanlık tarihine kıyasla   çok yeni bir ideolojik isimlendirme olmasına karşılık faşizm, insanla yaşıt tarihsel bir olgudur. Gözden kaçan uzun karanlık tarihi, “her ne pahasına olursa kendi bireysel refahını/çıkarını öncelemek” olarak tanımlanan insan doğasının karanlık yanındaki derin ve yerleşik dürtülerle ilişkilendirilmesi halinde kendiliğinden aydınlanmaktadır.   Faşizm bu yönüyle bireyde, birey doğasında, insanla yaşıt olarak yerleşiktir. Bu ye...

Profesör David Goodall Profesör David Goodall; kendi isteği ile hayatını sona erdirmek istemesiyle dünya basınına haber olarak girmiş botanik ve çevre bilimci. 104 yaşında kendisinin karar verdiği ölümüne gitmeden evvel verdiği mülakatta; bu yaşa gelmiş olmasının kendisi için bir pişmanlık olduğunu ve ölmek istediğini belirterek, kendisinden daha genç olanlar için dahi “ölme hakkının” bir vatandaşlık hakkı olduğunu vurgulamış, kendi ülkesi olan Avurturalya’nın vermediği bu hakkı tanıdığı için İsviçre halkına teşekkür etmiştir. Son gününde, 3 torunuyla Basel Botanik bahçesini gezen profesör Goodall, ölüme giderken, kendi seçimiyle Beethoven’ın 9. Senfoni’sinin final bölümünü dinlemeyi tercih etmiştir. Görme yetisi ve hareket kabiliyetini büyük ölçüde yitiren ve yeteri kadar yaşadığına karar veren profesörün ölümünün ardından, hayatta kalanlar bir anlık moladan sonra kendi gündemlerine dönmüştür.         İNSAN, BEYNİNE ULAŞAN VERİ KADAR MUTLUDUR G...

Photo https://pngtree.com Zamanın olmadığı ve bedeni olmayan ölülerin toplandıkları mekânsız o ülkede, kalın kara bulutların kararttığı, kara geceden bin kat daha karanlığın içinde kırbaç gibi, bin güneşten daha aydınlık ve taze teni azgın ateşte kavrulan bin cehennem ehlinin gırtlağını yırtan feryatlarıyla çakan yıldırımın, bedensiz ruhumu   “sen” diyerek işaret edip seçmesiyle ana rahmine düşen cenin gibi düştüm tekrar aranıza. Benim hikayem 19.. yılında haziran ayının, ilkbaharla yaz arasında kararsız kalan ilk gününde başladı. Yaz sıcağının serin bahar yeliyle itişip durduğu gün, derin bir koya bakan falezlerin üzerinde gönülsüzce yükselen tepede göz alabildiğine uzanan gök maviliğini seyreder buldum kendimi. Tepe, yağmursuz geçen ilkbaharın yer yer sararttığı otları çevreleyen inatçı yeşilliğin hüküm sürdüğü bir halı ile kaplıydı.   Güneşin ısıttığı tenime çarpan serin rüzgârı her hissettiğimde içimde kabaran ince bir ferahlık başını kaldırıyor; başını kaldırır k...

Photo by  Larisa Birta  on  Unsplash Keşke insan duygularını taşlara nakşedebilseydi. Mutluluklarını, umutlarını, umut edebilmenin verdiği hayata pervasız kafa tutmalarını. Ve tabii mutsuzluklarını, acı ve kederlerini yazabilseydi taşlara.    Duygularının geçiciliğini aşarak “Ben bunları hissettim” haykırışını ölümsüz kılabilse idi. Ama ne mümkün. Yazılan, daha doğrusu yazılabilen duyguların kendisi değildir, yazılabilen sadece gölgeler ve   kaba yontularıdır. Gölgeler, yontular, renkler, melodiler ve ötekindeki anlamını hiçbir zaman tam olarak bilemeyeceğimiz kelimelerle duygularımızı anlatabilmek çabasının içerisinde çırpınmaktayız.  Bir düşünün; önce tepeler, karlı dağlar, derin vadiler ve büyük denizlerin bizi sınırladığını, bizi hapsettiğini, hayal gücümüze sınır çizdiğini düşündük. Sonra bunları aşınca kıtaların bizi sınırladığını varsaydık. Buralar da aşıldı. İçinde yaşadığımız gezegenin bir yönüyle ana kucağı olmadığını, bizi kendine ...

Alarmın kulakları ağrıtan gürültüsü bile kaptana ulaşamadı. Yanıp sönen kırmızı ışık, kaptanın gölgesini kendi kanının oluşturduğu kırmızı lekeye düşürüyordu. Yazek’in metalik sesi duyuldu. ”Karadeliğin çekim gücüne kapıldık. Motora güç verilmeli. Otomatik kumanda acilen etkinleştirilmeli.” Kaptan bu uyarıya hiçbir tepki vermedi, düştüğü yerde hareketsiz yatmaktaydı. Yazek alarm ikazını daha da artırdı. Kaptan acı çeken bir yüz ifadesi ile hafifçe başını hareket ettirdi.   Yazek’in ekranında karakapan yıldız sistemi haritası belirdi. Haritada geminin yeri olarak belirlenen nokta ile karadeliğin ufuk çizgisi olarak çizilen yörünge arasındaki mesafe, hızla kısalan bir çizgi olarak gösteriliyordu. Tekrar yazek’in sesi odada yankılandı. “Karadeliğin ufkunu aşmak üzereyiz. Ana motorun acilen çalıştırılması gerekmektedir.” Öncü-1’i ekranda simgeleyen nokta hızla yanıp sönerken, her seferinde karadeliğin gözüne biraz daha yaklaşıyordu. Kapı gürültüyle sarsılarak açıldı. İçeri ikin...

                Son buluşmamızda konuşmamıştım, senin gözlerime baktığın her zaman konuşamadığım gibi. Bu mektubu bu nedenle yazıyorum;  s enden ayrıldıktan sonra kafatasımı patlatırcasına beynime üşüşen binlerce aşk sözcüğüne,   tutku haykırışlarına ve senin samimiyetsiz bulduğun, ama nedenini bir türlü anlatamadığım, bakışlarıma set çeken dikensi sözlerine isyanımı dile getirebilmek için. Biliyorum, bu mektup bizi hep buluştuğumuz o asmanın altında bir daha bir araya getiremez. Rutubetten ayakları şişen , titrek masanın solmuş muşambasına kollarımızı dayayarak dakikalarca oturamayacağız. Her daim ıslak olan eğri büğrü betondan yükselen serinlikle, yanında olmanın ateşini serinletemeyeceğim. Sana duyduğum en mahrem duygularımı ifşa eden bu mektubu, sığındığı manastırdan kovulan bir rahibe çırılçıplaklığıyla yazıyorum. Artık sığınacak gizli hiçbir köşesi kalmayan aşkımın dilime düşen solgun cesedini, üzerinde taze gözyaşlarımla birlikt...

Kaptan aniden irkilerek doğruldu. Gözleri kumanda odasında bir şeyler arar gibi dolaştı. Bakışları bulanıklaştı ve sanki dışarıda değil de içinde bir şeyler arıyordu. Eliyle başını yokluyor sonra vazgeçiyor, oturuşunu değiştirip, tekrar yapacağı bir şeyler varmış gibi başını tekrar kontrol ediyordu. Her geçen dakika huzursuzluğunun arttığı belliydi. Yüzündeki şaşkınlık ifadesi acılı bir ifadeye dönüştü. Yerinde duramaz oldu. Ayağa kalktı, sendeleyerek kumanda masasına yöneldi. Bu gidiş amaçsızdı. Yeniden kaptan köşküne yöneldi. Oturamadı, dizleri üzerine çöktü. İki eliyle başını tutuyordu. Avazı çıktığı kadar “Yeter artık!” diye bağırdı. Kaptan köşkünün önünde iki büklüm başı ellerinin arasında yığılıp kaldı. O an seyrüsefer kılavuzu Yazekin ana ekranı parladı. Kaptan yığıldığı yerden doğruldu. Bakışı dağınıktı. Nereye bakacağını bilmez gibi gözlerini kumanda masasında gezdirirken bile çok daha uzağa bakar gibiydi. Yüzünde korkunun izleri vardı. Kumanda masasına yöneldi. Aceleyle ot...